رمز دو تولد

بِسمِ الله ِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ " أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ "   راهی که پیش برنده ی انسان به سوی خداست؛ نزدیک کننده ی انسان به خدا و مبدأ وجود است؛ انسان را نزد خداوند مقرّب می کند یعنی فاصله ی بین انسان و خدا را کم می کند، راهی که برای انسان تعیین شده؛ عبارت است از دین. راه حرکت و تقرّب انسان به سوی خدا. پس برای هر موجودی دینی است، راهی که او را به سوی خدا می برد.  انسان هم راهش، پیش برنده ی او به سوی خداست؛ یعنی نزدیک کننده؛ یعنی انسان از آن وقتی که این راه را شروع کرد، اگر به معنی صحیح کلمه در این راه قدم گذاشته باشد و راه را ، راه رو باشد، باید دو روزش با هم یکی نباشد. در رابطه با خدا و دوری و نزدیکی با خدا ، دو روزش با هم یکی نباشد، در حرکت باشد.  اگر نه، قدم در راه گذاشت (به زعم خود و گمان خود) ، و هفته ها و ماهها و سالها گذشت و هیچ نزدیکی ای از این انسان به خدا پیش نیامد، هیچ قدمی از این فاصله ی موجود کم نشد؛ فاصله همان فاصله بود و روح همان روح، او به ظاهر مدّعی دین است و عملاً در راه دین پیش نمی رود؛ این عملاً یک نوع تکذیب دین است. دین چیزی است که انسان را به سوی خدا رمز دو تولد...

" بِسمِ اللهِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ " " أرأَیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ "   از نظر تحلیل عقلی، بودن در راه یا در دین باید به این صورت باشد که انسان به خدا نزدیک بشود؛ اگر نبود، در راه نیست. و این خود، تکذیب عملی است.کسانی که اینچنین در راه و روش و دین هستند، و هیچ تحوّلی در وجودشان نیست، اینها از مصادیق این آیه هستند: " أرَأَیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ ".   بعضی از مفسّران خواسته اند بگویند این آیه ی اوّل، درباره ی کفّار و حتی برخی کفّار مشخّص است، مانند ابوجهل و بعضی از افراد که در صدر اسلام بوده اند؛ یا مطلق کفّار که دین را معتقد نیستند یا عدّه و افراد مشخّصی از کفّار. البته آیه ی اوّل را می شود به اینها تطبیق داد که : " آیا می بینی آنها را که دین را تکذیب می کنند؟ " . ولی آیات بعدی که در رابطه با این آیات است، با این آیه ی اوّل ، دیگر سازش نخواهد داشت. چون بعد از آن می فرماید: آنهایی که دین را تکذیب می کنند آنهایی هستند که یتیم را می رانند و در إطعام مساکین، هیچگونه تشویق قولی و عملی ندارند؛ بعد، یکدفعه می فرماید: وای بر نمازگذارانی که اینچنین هستند. معلوم می شود اینها نماز می رمز دو تولد...

بِسمِ الله ِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ أرأیت الّذی یُکَذّبُ بالدّین   فاصله ی بین ما و خدا زمانی و مکانی نیست؛ او محیط است بر همه جا و همه چیز؛ فاصله بین ما و او هست چون می خواهیم به او نزدیک شویم؛ آیا اگر هیچ تحوّلی در وجود ما پیش نیاید آیا این فاصله، طی شده؟ آیا مقرّب شدیم یا نشدیم؟ مقرّب نشدیم. من راه دین را در پیش بگیرم، از محرمّات هم اجتناب کنم، عقیده هم داشته باشم ولی همان باشم که در اوّل شروع این راه بودم.  هیچ تحوّلی که نشانه ی قرب من به حق است در وجود من پیاده نشده. حقیقت امر این است که قرب پیاده شود. ذات مقدّس حق، یعنی مبدأ وجود، کمال مطلق است. علمِ مطلق است؛ رأفت مطلق است؛ رحمت مطلق است؛ فیض مطلق است. من اگر در دین باشم و پیش بروم، امّا هیچ از آن رأفتی که حضرت حق به اطلاق، آن را دارد، و نهایت رأفت را هم دارد، از آن رأفت، چیزی در من پیاده نشود، آیا من به رأفت مطلق نزدیک شده ام؟ نزدیک شدن به خدا این است که هر چه به علم مطلق، کمال مطلق در هر بابی، نزدیک شدیم، اگر با اتّخاذ روش دینی، هیچ اثری، هیچ تحوّلی هیچ کمالی از کمالات الهی در وجود ما پیاده نشده باشد، یعنی ما به مطلق آن کمال که رمز دو تولد...

" بِسمِ االله الرَّحمَنِ الرَّحیمِ" " أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ " " فَذَلِکَ الَّذی یَدُعُّ الیَتیمِ" " وَ لا یَحُضُّ عَلی طَعامِ المِسکینِ"   اگر من بخواهم به آن کمال مطلق نزدیک شوم، باید آن فاصله ی وجودی که بین من و اوست، کم شود. یعنی علم کمتر من، قدرت کمتر من بیشتر شود؛ عفو و رأفت کمتر من بیشتر شود؛ و نتیجتاً هر چه بیشتر شد، من به مطلق این کمالات که ذات مقدّس حق است نزدیک خواهم شد. نماز خوانی باشد، نماز بخواند و هی بگوید: "نماز می خوانم قربةً إلی الله". امّا هیچ رأفتی در او نباشد، حرکتی به سوی خدا نکند و هیچ قربی به خدا پیدا نکند؛ چون از رأفت خدا، از اسم رؤوف خدا، هیچ جلوه ای در او نیست. نماز می خواند هی بگوید: "إیّاکَ نَعبُدُ" ؛ تو را می خواهم. این "تو " کیست؟ هم او که علم مطلق است؛ رأفت مطلق است إلی آخر. آیا این فرد می تواند به رأفت مطلق بگوید: تو را می خواهم؛ امّا خودش از رأفت هیچ خبری و اثری نداشته باشد؟ از رأفت، کلاً فرار کند؟ به دلیل این که یتیمی اگر می آید، هیچ رأفتی در او نیست. یتیم نمونه است، بیان مثال است؛ یعنی انسان درمانده ای که بیچاره است.  اگر رأفت خداوند در ان رمز دو تولد...

 بِسمِ اللهِ الرّحمن الرّحیمِ أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ فَذَلِکَ الَّذی یَدُعُّ الیَتیمِ وَ لا یَحُضُّ علیَ طَعامِ المِسکینِ   آیا خاک به خدا وجوداً نزدیک تر است یا ما؟ ما انسانها که دارای امتیازاتی هستیم؛ می دانیم، می بینیم، می شنویم، می فهمیم، اراده داریم، بالاخره کمالاتی داریم، آیا انسان وجوداً به خدا نزدیک تر است یا خاک؟  وقتی کمالات وجودی در انسان بیشتر باشد، به کمال نزدیک تر است. انسان، در نتیجه ی دینی که دارد و بر اساس آن راه را می رود قربةً إلی الله، اگر راه را درست اتّخاذ کند، واقعاً عامل به اسلام باشد، دو روزش یکی نباشد، وجوداً به خدا نزدیک تر می شود.  منظور از قرب، نزدیکی وجودی است. دوری ما و فاصله ی ما از خدا وجودی است نه زمانی و مکانی. اگر از راه رفتیم ، به خدا نزدیک تریم؛ اگر نرفتیم نزدیک نشده ایم. کسی که متدیّن به دین است، تکذیب دین نمی کند، مقرّ دین است با وجود، و با تمام وجود به دین اقرار می کند، راه و روش را طوری اتّخاذ می کند که واقعاً به خدا نزدیک بشود و وجودش جلوات اسمای خدا بشود، وقتی وجودش اینچنین شد دیگر نه یتیم را طرد می کند، نه از إطعام مسکین کناره می رمز دو تولد...

 بِسمِ اللهِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ " أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ" " فَذَلِکَ الَّذی یَدُعُّ الیَتیمَ " " وَ لا یَحُضُّ عَلَی طَعَامِ المِسکین"   " أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ" ؛ آیا می بینی کسی را که دین را تکذیب می کند؟  با تعجّب سؤال می کند.  " أرأیتَ الَّذی" ؛ بعد گویا در مقدّر و تقدیر است، می خواهی بدانی او که دین را تکذیب می کند چه کسی است؟  بدان. " فَذَلِکَ" ؛ اشاره است به " ألَّذی یُکَذِّبُ بِالدّین ِ" . این کسی که دین را تکذیب می کند، " ألَّذی " ، کسی است که : " یَدُعُّ الیَتیمَ" ؛ یتیم را سخت می راند؛ یعنی برخورد رؤوفانه با یتیم ندارد. " ألَّذی یُکَذِّبُ بِالدّین ِ " ، اوّلین علامتش چیست؟  این است که : " یَدُعُّ الیَتیم".  اینجا صحبت از این نیست که عقیده دارد یا ندارد. مسأله این است که راه و روش اتّخاذی اش به صورت دین ( با شرحی که گفته شد) و راه و روش دینی نیست؛ که در وجود او آثاری گذاشته باشد که نهایتاً برخورد خوبی با یتیم داشته باشد و مظهر رحمت حق باشد و با یتیم برخورد خوبی داشته باشد. دین اتّخاذی اش ، دین درستی نیست. " فذَلِکَ الَّذی یَدُعُّ الیَتیم" . علامت دوم رمز دو تولد...

 بِسمِ اللهِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ " أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ " " فَذَلِکَ الَّذی یَدُعُّ الیَتیمِ " " وَ لا یَحُضُّ عَلَی طَعَامِ المِسکینِ "   گاهی دلسوزی های عجیبی از رسول الله و رأفت های عجیبی از رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم در موارد مختلف، مشاهده می شود. گاهی هم سخت گیری های خیلی سخت در مقابل دشمنان حق؛ این دو تا را با هم می بینیم در آن حضرت. اگر کسی رأفت مطلق باشد، در هر جا حتّی در برابر طاغوت و در برابر طغیان گر و در برابر ظالم، ستمگر و امثال اینها، حتّی دلش برای اینها بسوزد، این یک ضعف است، رأفت نیست؛ یک نوع مرض است. درست این است که در برابر حق، رأفت داشته باشد نه در برابر باطل.  کسی که تمام دنیا را به لجن کشیده ؛ تمام دنیا را به خاک و خون کشیده ؛ تمام دنیا را به استضعاف کشیده، این را بیاورند، بعد به یک نفر دیگر بگویند این را بزن و بکش، او هم دلش بسوزد، این رأفت نیست. اینجا جای رأفت نیست.    " أفَرَأَیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ " ؛ پس آن کسی که تکذیب کرد،  " فَذَلِکَ الَّذی" ؛ کسی است که "یَدُعُّ الیَتیم" ، یتیم را سخت می راند،  " وَلَا یَحُضُّ عَلیَ طَعَامِ رمز دو تولد...

 بِسمِ اللهِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ   " أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ " " فَذَلِکَ الَّذی یَدُعُّ الیَتیمِ " " وَ لا یَحُضُّ عَلَی طَعَامِ المِسکینِ " " فَوَیلٌ لِلمُصَلّین " " ألَّذینَ هُم عَن صَلَاتِهِم سَاهوُنَ"   " فَوَیلٌ لِلمُصَلّین " در این جا دقّت کنید لحن آیه چه لحنی است؟ یک دفعه گویا نتیجه گیری می کند. " پس وای به حال نمازگزاران". یعنی پس از اینجا روشن شد که یک عدّه از نمازگزاران هستند که چه کسانی هستند؟ از همینها که:  " یُکَذِّبُ بِالدّینِ ". پس وای به حال نمازگزاران. آن نمازگزارانی که: " ألَّذینَ هُم عَن صَلَاتِهِم سَاهوُنَ"؛ از نمازشان غفلت دارند. یعنی نمی دانند چکار می کنند. از نمازی که خوانده اند در غفلتند. اگر نمازشان نماز باشد نمی بایست این چنین رفتارهایی از آنها دیده می شد؛ ولی می بایست آن آثاری که در وجود آنها هست، نمی بود. اینها متأسّفانه نمی دانند چکار می کنند. در نمازشان در غفلتند. " فَوَیلٌ لِلمُصَلّینَ"؛ وای بر نمازگزاران.  " ألَّذینَ هُم عَن صَلَاتِهِم ساهوُنَ" ؛ آنهایی که در نمازشان در غفلت اند. یعنی اینچنین مسلمانها، اینچنین متدین ها واقعاً اگر بفهمند خودشا رمز دو تولد...

 بِسمِ الله ِ الرِحمَنِ الرَّحیمِ " أرأیتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدّینِ " " فَذَلِکَ الَّذی یَدُعُّ الیَتیمِ " " وَ لا یَحُضُّ عَلَی طَعَامِ المِسکینِ " " فَوَیلٌ لِلمُصَلّین " " ألَّذینَ هُم عَن صَلَاتِهِم سَاهوُنَ" " ألّذین هُم یُرَاؤوُنَ "   آن نمازگزارانی که : " یُرَاؤوُنَ " ؛ در نماز، ریا انجام می دهند. یعنی به نماز خواندن تظاهر می کنند.  اگر در این بیان، دقّت کرده باشید، این " یُرَاؤوُنَ " هم در اینجا معنای خاصّی دارد. یعنی ظاهری از نماز را تحصیل می کنند، بدون این که باطن و اخلاصی در آن باشد. یعنی نماز معمولی و طبیعی این چنین کسی بالاخره در اصل، ریا است. یعنی هیچ جان و مغز ندارد. وقتی می گوید: " إیّاکَ نَعبُدُ " ؛ همه اش دروغ است. خب این دیگر چه نمازی می شود؟ چه اخلاصی ؟ چه صداقتی؟  بقیه ی جملات و بقیه ی حرکات و بقیه ی رفتارها هم همینطور. وقتی " أللهُ أکبَر" دروغ است؛ کسی می گوید: " أللهُ أکبَر" ؛ امّا وقتی انسانی آمده است آنجا، از گرسنگی و بیچارگی دست و پا می زند، این چه ارزشی دارد؟ آیا آن فرد می تواند بگوید: " أللهُ أکبَر"؟ کسی که از اوّل نماز " أللهُ أکبَر " می گوید، از همان اوّ رمز دو تولد...

بسم الله الرحمن الرحیم   آیت الله استاد محمد شجاعی (ره) در سخنرانی های زیر به موضوع اخلاص در سلوک اشاره می کنند و به توضیح و شرح آن می پردازند.   بخش اول:   متاسفانه مرورگر شما، قابیلت پخش فایل های صوتی تصویری را در قالب HTML5 دارا نمی باشد.توصیه ما به شما استفاده از مروگرهای رایج و بروزرسانی آن به آخرین نسخه می باشدبا این حال ممکن است مرورگرتان توسط پلاگین خود قابلیت پخش این فایل را برای تان فراهم آورد. param name="AutoStart" value="False">   بخش دوم:   متاسفانه مرورگر شما، قابیلت پخش فایل های صوتی تصویری را در قالب HTML5 دارا نمی باشد.توصیه ما به شما استفاده از مروگرهای رایج و بروزرسانی آن به آخرین نسخه می باشدبا این حال ممکن است مرورگرتان توسط پلاگین خود قابلیت پخش این فایل را برای تان فراهم آورد. param name="AutoStart" value="False">   رمز دو تولد...